2 x w tygodniu

W kategorii Żak trener celowo zawęża działania zawodników do układu dwóch zawodników w jednej drużynie. Regularne
doświadczanie sytuacji w układzie 1 x 1, 1 x 2, 2 x 1, 2 x 2 poniekąd ukierunkowuje zawodników na określone zachowania
na boisku. Takie, a nie inne ograniczenie wynika rzecz jasna z charakterystyki dzieci, właśnie w tej kategorii wiekowej.
Rozwiązywanie sytuacji o niskim poziomie złożoności zachęca Żaków do podejmowania działań indywidualnych, takich jak:
prowadzenie piłki, zwody, drybling czy strzał. Celowe ograniczenie sytuacji do dwóch zawodników skłania ich do skorzystania dokładnie z tych narzędzi (umiejętności), które na tym etapie są dla Żaków przyswajalne.
Obniżenie złożoności do sytuacji z niewielką liczbą zawodników ma związek z faktem, iż młodzi adepci piłki nożnej, właśnie w tej kategorii wiekowej, nie mają jeszcze wystarczająco dobrze rozwiniętych mechanizmów poznawczo-decyzyjnych,
zatem nie są w stanie zebrać jeszcze zbyt wielu informacji ze środowiska.
Od najmłodszych lat należy wyrabiać odpowiednie nawyki w bronieniu. Szczególnie na pierwszych etapach szkolenia, dziecko powinno dążyć do jak najszybszego odbioru piłki poprzez atak na zawodnika z piłką. Kształtowanie tego typu nawyku niesie za sobą wiele korzyści. Dzieci od początku edukacji ukierunkowane są na jak najszybszy odbiór piłki, bo tylko będąc
w jej posiadaniu, mogą zdobywać bramki. Z drugiej strony zawodnicy z piłką, działając pod większą presją, zmuszeni są do podejmowania działań w większym deficycie czasu, co przyspiesza ich proces decyzyjny – szybkość działania z piłką, która na późniejszych etapach szkolenia może mieć decydujące znaczenie w „wejściu” do piłki profesjonalnej. Dlatego asekuracja, która rzecz jasna będzie występowała w układach 2-osobowych nie będzie priorytetem w nauczaniu. Trener oczywiście może pokazać i wytłumaczyć zasady asekuracji, niemniej jednak oczekiwać będzie od zawodników jak najszybszej próby odbioru piłki.

Na etapie Żaka, podobnie jak w przypadku młodszej kategorii, dzieci powinny realizować bogatą ofertę wszechstronnego
rozwoju motorycznego, z połączeniem nauczania podstawowych elementów piłkarskich. Należy zwiększyć objętość
środków treningowych kształtujących koordynacyjne zdolności motoryczne, na które przypadają już okresy sensytywne
i krytyczne, czyli momenty, w których dzieci wykazują szczególną zdolność do rozwinięcia danej cechy.
Niezwykle istotnym elementem mającym ogromny wpływ na właściwy rozwój układu mięśniowo-stawowego dzieci
będzie bogata oferta sportów uzupełniających. W formach aktywności takich jak m.in. pływanie czy też sporty walki aktywowane będą partie mięśniowe, których pobudzenie w „klasycznych” ćwiczeniach piłkarskich byłoby niemal niemożliwe.
Dzięki temu młodzi zawodnicy będą rozwijać nie tylko dolne partie mięśniowe, ale też mięśnie tułowia i obręczy kończyny
górnej. Należy również zaznaczyć, że poprzez dużą liczbę dynamicznych berków i wyścigów będą kształtowane zdolności
szybkościowo-zwinnościowe, których wysoki poziom na późniejszych etapach szkolenia będzie miał ogromne znaczenie
w kontekście skutecznej i efektywnej gry.

2 x w tygodniu

W kategorii Młodzik zawodnicy rozgrywają mecze mistrzowskie na większym boisku, co w znacznym stopniu zwiększa
ich możliwości w aspekcie gry bez piłki. W zajęciach treningowych zawodnicy powinni doświadczać już gry o większym
poziomie złożoności, realizując zasady poza centrum gry. Gra na zdecydowanie większej przestrzeni ułatwia atakującym
poruszanie się bez piłki, m.in. właściwe pozycjonowanie – zasada przestrzeni oraz dynamiczny ruch za plecy obrońców –
zasada mobilności.
Na tym etapie należy zwiększać objętość treningową, dlatego powinno się bardzo precyzyjnie określić treści programowe
tak, aby zachować odpowiednie proporcje pomiędzy nauczaniem nowych a doskonaleniem wcześniej poznanych
elementów.

Uwzględniając nabyte wcześniej umiejętności, zwłaszcza w aspekcie działań indywidualnych, zawodnikom należy stawiać większe wymagania, głównie w zakresie realizacji zasad opartych na współdziałaniu na poziomie grupowym i zespołowym.

Przejście do tego etapu szkolenia wiąże się z zapoczątkowaniem procesów dojrzewania, gdzie tempo rozwoju jest największe u dziewcząt około 11–12 roku życia, u chłopców około 2 lata później (13–14 lat). Wiąże się to z tzw. skokiem pokwitaniowym.
Okres ten charakteryzuje się znaczną, biologicznie uwarunkowaną zmiennością. Rówieśnicy mogą diametralnie różnić
się między sobą wysokością i masą ciała. Większą sprawnością̨ wyróżniają się w tym okresie osoby o przyspieszonym
rozwoju biologicznym (akceleranci). Ich przewaga nie wynika jednak z lepszych uzdolnień i predyspozycji do sportu, a jedynie z bardziej zaawansowanej dojrzałości biologicznej.